مدیران ارشد سازمان‌های ایرانی در تلاش برای بقا، معمولاً تمرکز خود را بر تکنولوژی، بازاریابی یا بهبود عملیات می‌گذارند، اما یکی از مهم‌ترین و پایدارترین ابزارهای بهبود عملکرد سازمانی، منابع انسانی است.

شرکت‌هایی که به شکل استراتژیک و هدفمند در منابع انسانی خود سرمایه‌گذاری می‌کنند، مزیت رقابتی پایداری ایجاد می‌کنند که قابل کپی‌برداری نیست.

در ۵۰٪ سازمان‌های ایران، نگاه به واحد منابع انسانی، یک نگاه سنتی و محدود به استخدام و امور اداری است.

فراتر از وجه استراتژیک، بسیاری از شرکت‌های ایرانی در سطح عملیاتی نیز با چالش‌های جدی در منابع انسانی مواجه‌اند.

نرخ خروج بالا، کمبود مهارت نیروی کار، مهاجرت نیروهای کلیدی، دشواری استخدام، و انگیزه پایین کارکنان از جمله چالش‌هایی‌ست که عملیات سازمان‌های ایرانی را با مشکل جدی مواجه کرده‌ است.

این چالش‌ها که هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیمی که برای شرکت‌ها ایجاد می‌کنند، اغلب قابل مدیریت و حل هستند. روش‌ها و ابزارهای علمی و آزموده‌شده‌ای وجود دارند که می‌توانند این مشکلات را کاهش دهند.

بسیاری از سازمان‌ها در ایران، علیرغم درگیری با این چالش‌ها، هنوز به اندازه کافی از روش‌های علمی، فناوری‌های پیشرفته، و هوش مصنوعی در مدیریت منابع انسانی استفاده نمی‌کنند.

نتیجه این کمبود، غرق شدن واحدهای منابع انسانی در کارهای تکراری و از دست دادن فرصت برای تمرکز بر وظایف استراتژیک‌تر است.

هزینه‌هایی که سازمان‌ها به شیوه‌های مستقیم و غیرمستقبم بر اثر جالش‌های منابع انسانی و خروج کارکنان پرداخت می‌کنند به مراتب بیشتر از هزینه‌ایست که آن‌ها در به‌روز کردن واحد منابع انسانی و استفاده از تکنولوژی صرفه‌جویی می‌کنند.

برخی سازمان‌ها منابع انسانی را جدی گرفته و در این زمینه پیشرو هستند؛ این سازمان‌ها معمولاً در فضای مجازی نیز شناخته‌شده‌تر و فعال‌ترند. اما بررسی داده‌های ۳۰۰۰ سازمان از سراسر کشور نشان می‌دهد که درصد زیادی از سازمان‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که کمتر شناخته‌شده‌اند، هنوز به اندازه کافی به منابع انسانی توجه نمی‌کنند.